மகான் ஸ்ரீசுப்ரமண்ய யதீந்திராள்!

சித்தமல்லி கிராமத்தில் அவதரித்த மகா புருஷர் - ஸ்ரீசுப்ரமண்ய சாஸ்திரிகள் என்கிற சுப்ரமண்ய யதீந்திராள். குலசேகர ஸ்வாமி கோயிலுக்கு அருகிலேயே உள்ளது இவரது அதிஷ்டானம். கி.பி 1866-ஆம் ஆண்டில் அவதரித்த இவர், இளம் வயதிலேயே சாஸ்திரம் மற்றும் வேதங்களை கற்றார். மஹாமஹோபாத்யாய மன்னார்குடி ராஜு சாஸ்திரிகளிடம் கல்வி கற்றார். காஞ்சி மகா ஸ்வாமிகளது இறைப் பணியில், தன்னையும் ஈடுபடுத்திக் கொண்டு சேவையாற்றி, மகா ஸ்வாமிகளின் அபிமானத்தையும் பெற்றார்.

ஒரு முறை மயிலாடுதுறையில் யாத்திரை மேற்கொண்டிருந்த மகா பெரியவாள், அருகே உள்ள கிராமமான கோழிகுத்தியில் சரஸ்வதி அம்மாள் என்பவரது இல்லத்தில் தங்கி இருந்தபடி, பக்தர்களுக்கு ஆசி வழங்கி வந்தார். ஒரு நாள், திரண்டிருந்த பக்தர் கூட்டத்தின் நடுவே உரை நிகழ்த்தினார் மகா பெரியவாள். தனது பேச்சில் ஸ்ரீசுப்ரமண்ய சாஸ்திரிகளை வெகுவாகப் புகழ்ந்தார் மகா பெரியவாள். "பொதுவா ஒண்ணு இருந்தா இன்னொண்ணு இருக்காது. இது உலகத்தோட இயற்கை. கல்வி இருக்கும் இடத்தில் பணம் இருக்காது; பணம் இருக்கும் இடத்தில் கல்வி இருக்காது. கல்வி, பணம் - இவை இரண்டும் இருந்தால் அங்கே குழந்தைச் செல்வம் இருக்காது. கல்வி, பணம், குழந்தைச் செல்வம் - இவை மூன்றும் இருந்தால், அவரது வீட்டில் எவருக்காவது உடல் நலன் படுத்திக் கொண்டே இருக்கும். ஒரு வேளை இவை நான்குமே சுபமாக இருந்தால் அந்த கிரஹத்தில் நிம்மதி இருக்காது. இதை பரவலாக நாம் பார்க்கக் கூடிய நிஜம். ஆனால், இதற்கு விதிவிலக்கானவர் - சித்தமல்லி சுப்ரமண்ய சாஸ்திரிகள். பக்தி, படிப்பு, செல்வம், ஆரோக்கியம் முதலான அனைத்து வளங்களையும் ஒருங்கே பெற்றவர் இவர். இது இறைவனின் அருள்! இப்போது அவருடைய மகளின் கிரஹத்தில் தங்கியபடிதான், உரை நிகழ்த்திக் கொண்டிருக்கிறேன்." என்றாராம்.

வாழ்வில் சகல வளங்களையும் பெற்று, குறைவின்றி வாழந்தவர் சுப்ரமண்ய சாஸ்திரிகள். இவருக்கு ஐந்து மகள்களும், நான்கு மகன்களும் உண்டு. ஒரு முறை சுப்ரமண்ய சாஸ்திரிகள் உடல் நலக் குறையுடன் காணப்பட்டார். அந்தக் காலத்தில் இது போன்ற தருணங்களில், 'ஆபத்சந்நியாசம்' வாங்கிக் கொள்வார்கள். அதாவது, இந்த சந்நியாசத்தை ஏற்றால், மறு பிறவி எடுத்ததாக ஆகிவிடுமாம். இதன் மூலம், தற்போது இருந்து வரும் நோய் உள்ளிட்ட பிரச்னைகளில் இருந்து விடுதலை கிடைத்து விடும் என்பது சிலரது நம்பிக்கை.

ஆபத்சந்நியாசத்தை அவரவரே எடுத்துக் கொள்ளலாம். எனினும் பிறகு சந்நியாசியிடம் சென்று முறைப்படி ஆபத்சந்நியாசம் எடுக்க வேண்டுமாம்.

முதலை ஒன்று, ஆற்றில் நீராடிக் கொண்டிருந்த ஸ்ரீ ஆதிசங்கரரின் காலை கவ்வி இழுக்க .. இந்த ஆபத்தில் இருந்து தப்பிக்க ஸ்ரீஆதிசங்கரர், ஆபத்சந்நியாசம் எடுத்துக் கொண்டாராம் (இதற்கு தன் அன்னையிடம் நிபந்தனை விதித்தார் என்பது தனிக்கதை). இதையடுத்து, முறைப்படி இந்த சந்நியாசத்தை எடுத்துக் கொண்டார்.

சுப்ரமண்ய சாஸ்திரிகளும் ஆபத்சந்நியாசம் எடுத்துக் கொண்டவர். எப்படி?

ஒரு நாள் காஞ்சிபுரத்தில் மகா பெரியவாளைச் சந்தித்து, "எனக்கு ஆபத்சந்நியாசம் வழங்குங்கள்" என்றாராம் சுப்ரமண்ய சாஸ்திரிகள். நீ ஊருக்குப் போ. பண்டிதர்களை அனுப்புகிறேன்" என்றாராராம் ஸ்வாமிகள். இதையடுத்து சில நாட்களில் சுப்ரமண்ய சாஸ்திரிகளின் உடல் நிலை மோசமானது. அப்போது, காஞ்சிபுரம் ஸ்ரீமடத்தில் இருந்து ஸாஸ்திரிகளுக்கு ஆபத்சந்நியாசம் வழங்குவதற்காக இரண்டு பண்டிதர்கள் சித்தமல்லிக்கு வந்தனர். 

ஆபத்சந்நியாசம் எடுத்துக் கொண்டால், மூன்று நாட்கள் மட்டுமே வீட்டில் தங்கலாம். சாஸ்திரிகளோ அப்போது உடல்நிலை முடியாமல் இருந்தார். இந்த நேரத்தில் எப்படி ஆபத்சந்நியாசம் கொடுப்பது என்று வந்தவர்களும் வீட்டில் இருந்தவர்களும் குழம்பினர். எனினும் ஆபத்சந்நியாசம் கொடுக்கப்பட்டது.

இரண்டு நாட்கள் கழிந்தன, 3-வது நாள்... சாஸ்திரிகளின் உடல் நிலையில் நல்ல முன்னேற்றம் தெரிந்தது. மறுநாள், ஆபத்சந்நியாச தர்மப்படி சாஸ்திரிகள் வேறு இடத்தில் தங்க வேண்டும். அதற்காக, மடம் ஒன்றும் தயார் செய்யப்பட்டது. குடும்பத்தினர் மற்றும் உள்ளூர்க்காரர்கள் அனைவருக்கும் ஆசி வழங்கியவர், கிலோ கணக்கில் கற்பூரத்தைக் கொண்டு வந்து ஏற்றச் சொன்னார். கற்பூரம் கொழுந்து விட்டு எரியும்போது, சாஸ்திரிகளின் சிரசில் இருந்து ஓர் ஆத்ம ஜோதி புறப்பட்டு, கற்பூர ஜோதியுடன் இரண்டறக் கலந்து வானவெளியில் செல்வதைக் கண்டதாகச் சொல்வர்.

அதே நேரத்தில் காஞ்சிபுரம் மடத்தில் இருந்த மகா பெரியவாள், "அதோ ... சுப்ரமண்ய சாஸ்திரிகள் மோட்சத்துக்குப் போயிண்டிருக்கார், பாருங்கோ" என்று உடன் இருந்த சிஷ்யர்கள் மற்றும் பக்தர்களிடம் வானத்தைக் காட்டிச்சொன்னா??ாம்.

இது நடந்தது கி.பி. 1933-ஆம் ஆண்டில்! இதுவே இவரது மகாசமாதி வருடம். சுப்ரமண்ய சாஸ்திரிகளது 75-வது வருட ஆராதனை உற்ஸவம் கடந்த 17-12-08 அன்று சித்தமல்லியில் உள்ள அவரது அதிஷ்டானத்தில் நடந்தேறியது.

அதிஷ்டானம் வந்து வணங்கும் பக்தர்களுக்கு இன்றைக்கும் இன்னருள் புரிந்து வருகிறார் சுப்ரமண்ய சாஸ்திரிகள்.

- சக்தி விகடன் . 26-3-09

http://www.kamakoti.org/newlayout/template/hindudharma.html

http://www.scribd.com/doc/77375320/HinduDharma-Book

THUS SPAKE SRI MAHAPERIYAVA OF KANCHI :-

" There are methods of cure where the medicine is administered only after one is made to starve. Even among crops, sometimes they are allowed to dry up and then only proper watering is done to cool them and make them grow better. It is the same situation here. We usually are in such a state where, in the mind, intellect and ahamkAra, thoughts, feelings and determinations arise as food for them. It is necessary first to dry them all up. By that very drying up the sprouting of love takes place by which that very ahamkAra becomes ready to be offered as food to something else. That is when it can be converted into Bhakti towards the Universal Source of all Life. "

photo

அன்புதான் பக்தி

[கல்கியில் வந்த அருள்வாக்கு]

அன்புதான் பக்தி. பல தினுஸான அன்புகளில் ரொம்ப உசந்ததாக ஈச்வரனிடம் வைக்கும் அன்பே பக்தி. கண்ணுக்கு இன்பமளிக்கும் ரூபம். மனஸுக்கு இன்பமளிக்கும் குணங்கள் கொண்ட ஸகுண மூர்த்தியிடம் அன்புருவான பக்தி வைப்பதென்றால் ஸுலபமாக முடிகிறது. ஆனால் ரூபமே கிடையாது. மனஸுக்கும் பிடிபடாது என்று இருக்கும் நிர்குண பரமாத்மாவிடம் அன்பு வை என்றால் எப்படி என்று தோன்றலாம்.
...
நம் நிலையில் அது முடியாமல் இருக்கலாம். இபுருந்து விட்டுப் போகட்டும். நமக்குண்டான மட்டில் ஒரு ஸாகார மூர்த்தி, பூஜை, ÷க்ஷத்ராடனம் என்று பண்ணி விட்டுப் போவோம். ஆனால் பண்பட்ட (பண்பட்ட என்பது நல்ல வார்த்தை; யோசித்தால் தான் வருகிறது! பண்பட்ட) ஸாதகர்களால் நிராகாரத்திடமும் நிர்குணத்திடமுங்கூட அன்பு வைக்க முடியும். ஏனென்றால் அந்த ஸ்டேஜில் எதனிடம் அன்பு என்றோ - அந்த எதுவோ ஒன்றிடம் நல்ல ரூபம், குணம், லீலை என்றெல்லாம் இருப்பதே அதனிடம் நமக்கு அன்பை உண்டாக்கும்; இப்படி ஒன்று வெளியில் இபுருந்தாலே அதன் பொருட்டாக நம்மிடம் அன்பு உண்டாகும்; இல்லாவிட்டால் இல்லை என்றோ - விஷயம் போகாமல் தானாகவே ஸ்வாபாவிகமாக அன்பு உண்டாக முடியும். முடியக் கூடிய அதை வாஸ்தவமாகவே ஸாதிக்காவிட்டால் அந்தப் பண்பட்ட நிலையிலேகூட அத்தனை ஸாதனையும் அஹங்காரத்தில் போய் முட்டிக் கொண்டு முடிந்துவிடும்.

அன்பு என்பது என்ன? ஒரே பரமாத்மாதான் எல்லா உயிர்களுமாக ஆகியிருக்கிறது. பல உயிர்களாகும்போது ஒன்றையொன்று வேறுபடுத்தி வைத்து மாய ப்ரபஞ்ச நாடகம் நடக்கிறது. இதிலேயே எதிர் டைரக்ஷனில், ரொம்பவும் உத்தமமான அம்சமாக, வேறுபட்டவற்றை ஒன்றாக ஐக்கியப்பட வைக்கவும் பரமாத்மா அனுக்ரஹத்திலிருக்கிற ஃபோர்ஸ்தான் அன்பு. பொதுவாக மற்றவரிடமிருந்து நமக்கு ஒன்றைப் பெற்று லாபமடைவதாகவே மனுஷ்ய மனப்பான்மை இருக்கும். அதற்கு எதிர் மருந்தாக நம்மை இன்னொருவருக்குக் கொடுத்து அதில் நிறைவு பெறச் செய்வது அன்பு.

- ஜகத்குரு காஞ்சி காமகோடி ஸ்ரீசந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய ஸ்வாமிகள்See More

Share

• Surimeenakshi Sundaram and 10 others like this.
• 1 share
• 

  R.c. Palaniappan மகாப் பெரியவர் அருள் ! இனிய காலை/மதிய/மாலை வணக்கங்கள் ! இந்த நாள் இனிமையானதாக அமையட்டும் !
  சித்த யோகம் ! குடந்தை ஸ்ரீராமபிரான் சூர்யப்பிரபையில் திருவீதி உலா ! சமயபுரம் ஸ்ரீமாரியம்மன் யானை வாகனத்தில் புறப்பாடு ! கோவில்பட்டி ஸ்ரீபூவண்ணநாதர் குதிரை வாகனப் பவனி ! பெரிய நகசு !!

  18 hours ago
• 

  Tp Radhakrishnan Varagoor Narayanan - performing a perennial service to humanity. You seem to be an all-rounder, with so many different subjects, you are elucidating FB viewers. God Bless!

  7 hours ago
• 

  Ramesh Iyer siva sankaraya namaha

  3 hours ago

ஒரு பழைய போஸ்ட்.

பிரமிக்கவைக்கும் பெரியவாளின் தமிழ்

தமிழ் மொழியிலே கூட அவருக்கிருக்கும் அறிவு முத்தமிழ்க்
...
காவலர்களையெல்லாம் பிரமிக்க வைக்கிறது. ஒரு முறை

கி.வா.ஜ-விடம், “தமிழ் என்றால் என்ன?” என்று கேட்டார்.

மேலும் “சமஸ்கிருதம் என்றால், செம்மை செய்யப்பட்ட மொழி

என்று அர்த்தம்! அப்படி தமிழுக்கு ஏன் அந்தப் பெயர் வந்தது

சொல்லுங்கள்!” என்கிறார். கி,வா.ஜ. அடக்கமாக,”பெரியவா

சொன்னால் தெரிந்து கொள்கிறேன்!” என்றார்

“எந்த மொழியிலும் இல்லாத சிறப்பான எழுத்து ‘ழ’ என்பது
இந்த எழுத்து வரக் கூடிய எந்தச் சொல்லும், அழகு,இனிமை
அவற்றைக் குறிப்பதகாவே இருக்கும். மழலை,குழல், அழகு,
குழந்தை,கழல்,நிழல்,பழம்,யாழ் இப்படி ‘ழ’ வருகிற எல்லாமே
நமக்குப் பிடித்தவை. ஆகவே இனிமையான ‘ழ’வைத் தம்மிடத்தில்
உடையது ‘தமிழ்’ (தமி+ழ்) என்று சொல்லலாமா” என்கிறார்.உடனே
கி.வா.ஜ., “இதைவிடப் பொருத்தமாக சொல்ல முடியுமா? இனி
எல்லா மேடைகளிலும் நான் இதைச் சொல்லுவேன்!”என்றாராம்.

சீர்காழிப் பதிகத்தில் நற்றமிழ் வல்ல ஞானசம்பந்தர் பாடியிருக்கும்
“யாமா மாநீ யாமா மா” என்ற மாற்றுமாலைப் பதிகம் மிகவும்
கடினம். அவற்றுள் ஒன்றைப் பெரியவா எடுத்து, மிகவும்
கடினமான அந்தப் பதிகத்தைப் பிரித்துப் பிரித்து மிக
எளிமைப்படுத்திப் பொருள் சொன்னார். பெரிய வித்வான்கள்
பிரமித்துப் போனார்கள்.

அதுபோல் காளமேகப் புலவர் பாடிய பாடலில் ஒன்று,
முக்கால்,அரை,கால், அரைக்கால்,இருமா,மாகாணி,ஒருமா,கீழரை
என்று குறைந்துகொண்டே வரும் அளவுகளை வைத்து
எழுதுகிறார், தெரியுமா?” என்று கேட்டு,

முக்காலுக்கு ஏகாமல் முன்னரையில் வீழாமுன்
அக்கா வரைக்கால் கண்டு அஞ்சா முன்
விக்கி இருமாமுன், மாகாணிக்கேகாமுன்
கச்சி ஒருமாவின் கீழரை இன்றோது….

என்ற பாட்டை பெரியவா எடுத்துக் காட்டுகிறார்.அதன்
பொருளையும் தனக்கே உரிய முறையில்,
“முக்கால்னா மூன்று கால்கள். வயதான் பின் இரண்டு
காலில் நடக்கத் தள்ளாடி ஒரு தடியை மூன்றாவது
காலாகப் பயன்படுத்துகிறோமே…..அந்த நிலை
வருவதற்குள், முன்னரையில் வீழாமுன்…நரை வருவதற்கு
முன்னாலே விக்கலும் இருமலும் வருவதற்கு முன்….
யமனுடைய காலடி நம்மை அணுகுவதற்கு முன்…..
ஊருக்கு வெளியிலுள்ள மாகாணி என்ற சுடுகாட்டுக்குப்
போகும் முன்…காஞ்சியில் ஒரு மாமரத்தின் கீழ் உள்ள
ஏகாம்பரேசுவரரை இன்றைக்கே துதிப்பாய்!”

என்று மிக அழகாக விளக்குகிறார். மேலும் “என்ன அழகு
பார்த்தேளா! ஏகாம்பரரை, அந்த ஒன்று என்ற எண்ணுக்குக்
கீழேயே கொண்டுவந்து கீழரை வரை எட்டு அளவுகளையும்
கோத்துத் துதித்திருக்கிறாரே!” என்று சொல்லிச் சொல்லி
மகிழ்ந்தார். எதையுமே இப்படி விளக்கமாகப் பொழிந்து
தள்ளியதைக் கேட்டவர்கள் பாக்யசாலிகள்.

(எஸ்.கணேச சர்மா எழுதிய புத்தகத்தில் இருந்து
வரகூரான் நாராயணனால் டைப் அடிக்கப்பட்டது)

http://periva.proboards.com/thread/3970/kural-2-duties-god-forefathers#ixzz2QAdNmPM1

தெய்வத்தின் குரல் (இரண்டாம் பாகம்) வேதம் - தேவகாரியமும் பித்ரு காரியமும்

தெய்வ காரியங்களுக்கு பக்தி வேண்டும். பித்ரு காரியங்களுக்கு சிரத்தை வேண்டும். பக்தியோடு செய்வது யக்ஞம்; சிரத்தையோடு செய்வது சிராத்தம்.

தெய்வகாரியங்களைப் பண்ணும்போது சிகையை நன்றாக முடிந்து கொண்டு, யக்ஞோபவீதம் (பூணூல்) இடது தோளில் இருக்கும்படியாக, சிரத்தையோடு செய்ய வேண்டும்.
இதற்காகத்தான் சிகை, யக்ஞோபவீதம் இரண்டும் இருக்கின்றன. சந்நியாசிகளுக்கு இவை இரண்டும் இல்லை.

பித்ரு காரியத்தையும், பல தேவதைகளின் உபாஸனையையும் விட்டுவிட்டு, நேரே பரமாத்ம உபாஸனையை எந்தவிதமான லௌகிக அபேக்ஷயும் இன்றிச் செய்பவர்கள் அவர்கள். நேராகவே கடவுளிடம் போகிற பிற மதஸ்தர்களுக்கும் சிகை, யக்ஞோபவீதம் இல்லை.

ஏன் இப்படித் தேவர்களுக்கு இடது தோளில் பூணூலோடும், பித்ருக்களுக்கு வலது தோளில் பூணூலோடும் காரியம் பண்ணி வேண்டும் என்று சொல்கிறேன்:

கிழக்கு முகமாக இருந்து கொண்டே காரியங்களைச் செய்ய வேண்டும். வடக்கு தேவர்களிடம் போகிற திசை, உத்தராயனம் என்பது அதுதான். உத்தரம் என்றால் வடக்கு. தெற்குதான் பித்ருக்கள் இருக்கும் பக்கம். ' தென்புலத்தார் ' என்று திருவள்ளுவர்கூடச் சொல்கிறாரல்லவா? தக்ஷிணம் என்றால் தெற்கு. தக்ஷிணாயனம் என்பது பித்ரு லோக மார்க்கம்.....
' உத்தராயணம் ' என்பதில் மூன்று சுழி ' ண ' போட்டும்,
' தக்ஷிணாயனம் ' என்னும்போது இரண்டு சுழி ' ன ' என்பது
' ண ' வாக மாறிவிடும். இது வியாகரண விதி. தற்காலத்தில் மனம் போனபடி பத்திரிகைகளில் எழுதுவதால் இதைச் சொல்ல நேர்ந்தது.

உத்தராயண தேவ மார்க்கத்தையும், தக்ஷிணாயன பித்ரு மார்க்கத்தையும் பற்றிப் பகவான் கீதையில் சொல்லியிருக்கிறார். நாம் கிழக்குமுகமாக இருந்துகொண்டு பித்ரு காரியம் பண்ணும்போது, எந்தத் தோள் தெற்குப் பக்கமாக இருக்கிறது? வலது தோள்தான். அதனால்தான் பித்ரு காரியத்தில் யக்ஞோபவீதம் அந்தத் தோளின்மேல் இருக்கும்படியாகப் போட்டுக்கொள்ள வேண்டும் என்பது.

" பிரதக்ஷணம் பண்ணுவது" என்கிறோமே, இதற்குக் கூட தக்ஷிண (தெற்கு) திசையை நோக்கி என்றுதான் அர்த்தம். முக்காலே மூன்றுவாசிக் கோயில்களில் ராஜகோபுரம் கிழக்குப் பார்த்தான் இருக்கும். அதற்குள் நுழைந்து நாம் பிரதக்ஷிணம் ஆரம்பிக்கும்போது, முதலில் தெற்குப் பார்க்கத்தான் போவோம்.

இதே மாதிரி, நாம் கிழக்குமுகமாக இருந்துகொண்டு தேவகாரியம் பண்ணும்போது, தேவர்களின் திசையான வடக்கு திசையைப் பார்க்க இருப்பது நம்முடைய இடது தோள்தான். அதனால்தான், தேவ காரியங்களில் பூணூல் இடது தோள்தான். அதனால்தான், தேவ காரியங்களில் பூணூல் இடது தோள்மேல் இருக்க வேண்டும் என்பது.

தேவகாரியம், பித்ரு காரியம் இரண்டும் செய்யாத மற்ற வேளைகளில், அதாவது உத்யோக வேளை முதலானதுகளின் போது, பூணூலை ஒரு தோளின் மேலேயும் இல்லாமல், கழுத்திலிருந்தே மாலைமாதிரித் தொங்கவிட்டுக் கொள்ள வேண்டும். இதை யாரும் அனுஸரிக்கக் காணோம். பித்ரு காரியம் தவிர மற்ற எல்லா ஸமயங்களிலும் இடது தோள் மேலேயே யக்ஞோபவீதத்தைப் போட்டுக் கொள்கிறார்கள்.
தேவ காரியத்தின் போது இடது தோளுக்கு மேல் பூணூல் இருப்பதற்கு ' யக்ஞோபவீதம் ' என்றும், பித்ரு காரியத்தின் போது வலது தோளுக்கு மேல் இருப்பதற்கு ' ப்ராசீனாவீதம் ' என்றும், மநுஷ்யர்களுக்கான லோக காரியங்கள் செய்யும் மற்ற எல்லா ஸமயத்திலும் மாலை மாதிரித் தொங்குவதற்கு
' நிவீதம் ' என்றும் பெயர். பிருஹதாரண்யக உபநிஷத்தில் ஒரு ஞானி இந்த எல்லாத் தினுஸுக் கர்மாக்களையும் விட்டு விட்டுப் பிச்சைக்கார ஸந்நியாஸியாகப் புறப்படுவதைப் பற்றி வருகிறது. ( III.5.1) . அதற்கு ஆசார்யாள் பாஷ்யம் பண்ணும் போது, தேவ-பித்ரு-மநுஷ்ய கர்மாக்களை பண்ணுவதற்காகவே க்ருஹஸ்தனுக்குப் பூணூல் இருக்கிறதென்றும், எனவே, இந்த கர்மாக்களை விட்டுவிட்ட ஸந்நியாஸிக்குப் பூணூல் கிடையாதென்றும் ச்ருதி வாக்யங்களைக் காட்டி ஸ்தாபிக்கிறார். அந்த அலசலில், " நிவீதம் மநுஷ்யாணாம் " - மநுஷ்யர்களுக்கான காரியத்தின்போது (பூணூலை) மாலையாகப் போட்டுக்கொள்ள வேண்டும். என்று ச்ருதி ப்ரமாணமே இருப்பதாகக் காட்டியிருக்கிறார். ஆனாலும் நடைமுறையில் பலகாலமாகவே அந்த வழக்கம் எடுபட்டுப் போயிருக்கிறது.

Read more: http://periva.proboards.com/thread/3970/kural-2-duties-god-forefathers#ixzz2QAdNmPM1

D.Kural-2 - Duties to God & Forefathers | Kanchi Periva Forum

periva.proboards.com

தெய்வத்தின் குரல் (இரண்டாம்

Like · Share

• 
  

  Purushothaman Prabhu likes this.

Paramacharya was once camping with his entourage in a choultry at Pudukottai, Tamilnadu, on his way to Tirunelveli. After completing the Chandramouleesvara puja on the night he reached there, Swamiji was seated before retiring for the night.

He called Nagarajan, a youth who was assisting and told him, "Appa, Nagu! I need to get up at three-thirty early morning tomorrow for my snAna. You remember... it!"

The youth Nagu with great reverence replied, "As you order, Periyavaa! As you told me now, at exactly three-thirty in the morning, I shall sing the namAvali hara hara sankara... jaya jaya sankara."

Swamiji smiled as he understood Nagu's words. He asked him, "Since it won't be proper to say 'I shall wake you up at three-thirty Periyavaa', you said you will sing hara hara sankara... jaya jaya sankara!"

Nagu grinned sheepishly. He did not know what to answer.

"Alright, do as you please!" Swamiji went to his room.

It was eleven in the night. The choultry was steeped in sleep. Swamiji had also retired. Nagu couldn't sleep. Worry caught hold of him. There was not a single wall clock or alarm timepiece in that choultry. What he had was a very old watch presented by his uncle on the occasion of his upanayanam. He was not used to wear it on the wrist as he was with the sage most of the time. The watch was taking refuge in his old trunk. He did not touch it after winding it up every day and setting the time.

The apprehension 'How could I wake up Periyavaa, if I wasn't awake at three-thirty?' took hold of him. Coming to a final decision, he went to the store room and retrieved his watch from his trunk. He came silently to the entrance of Swamiji's room and seated himself on the floor. He started chanting Vishnu Sahasranama silently, taking care that no sound escaped from him. Looking at his watch now and then, he was reciting the verses in repeated cycles.

When it was 3:30 exactly, Nagu got up, wiped his eyes, folded his hands, looked at Swamiji's room sang the hara hara sankara... jaya jaya sankara in a low voice. Within moments, the door opened. Periyava came out smiling, with the tejas of Lord Shiva himself and gave Nagu his suprapAda darshan. Only Nagu had the blessing to get this darshan on that day.

Periyava slowly walked up to the entrance of the choultry. Nagu rushed to make arrangements for the sage's bath. The choultry woke up gradually.

The next night, and the next, Nagu's pattern of staying awake, singing Vishnu Sahasra Namam and the hara hara sankara namavali continued.

On the fourth night when Nagu was doing his routine, tucking his watch at his waist, he fell asleep inadvertently. Suddenly he was awakened by a divine voice singing hara hara sankara... jaya jaya sankara. Jolted out of sleep, Nagu saw the smiling AcharyaL, his face replete with compassion.

Swamiji said with vAtsalya, "My child! It is exactly three-thirty now. Seems you slept because of tiresomeness. With a full day's service, it is natural you would have the strain." Smiling, Swamiji started walking slowly towards the entrance of the choultry. Nagu confirmed that the time was 3:30 from his watch at his waist.

He was wonderstruck and confused at the sage waking up at the right time. The divine voice singing the namavali echoed in his ears repeatedly. He hadn't heard such a song from the sage earlier.

It was eleven on the next night. Swamiji had retired. Nagu vowed to himself that he would stay awake at any cost the whole night. He had also brought water in a small brass pot, to wipe his eyes if he was overwhelmed by sleep.

The time was 2:30 in the night. Though he had managed until then, Nagu couldn't stay awake any further despite his best efforts, so he folded up sleeping on the floor.

The door opened. AcharyaL came out slowly. He saw the sleeping Nagu and the brass water pot on his side. He understood and laughed.

"hara hara sankara... jaya jaya sankara. Appa, Nagu wake up!" Swamiji called softly. Nagu got up, jolted to wakefulness and saw the smiling sage before him.

"Nagu, it is exactly three-thirty. Poor boy, you couldn't get up in time today also. Alright, arrange for my bath." Swamiji proceeded to the entrance as he did usually. Nagu wondered as he checked the time.

After the afternoon puja, Swamiji was seated alone. Nagu went and prostrated to him and stood nearby meekly without uttering a word.

Swamji began the conversation: "Appa Nagu, from your namaskaram it seems that you want to know something from me. What is it, ask me, don't feel shy."

Nagu hesitated and tried, "It is nothing, Periyavaa." Swamiji laughed. "I understand what your mind wants to ask me. When you couldn't stay awake with a watch on you, you are confused as to how Periyavaa could get up at the exact time, when he does not have any sort of timepiece! Right?"

Slightly emboldened, Nagu said, "Yes, Periyavaa. In spite of my best efforts, I somehow went sleeping at the time when I should have been awake. And you got up and awakened me at the exact time of three-thirty. I am ashamed Periyavaa. How does Periyavaa know the exact time..."

Swamiji interruped him and said, "You have the doubt that some karna yakshini tells me the time!" and laughed loudly.

"It was not that Periyavaa. Just a curiosity to know..." Nagu hesitated.

Swamiji continued: "No yakshini told the time in my ear. It was a bus that told me the time! The T.V.S. bus of Madurai T.V. Sundaram Iyengar's company. When I came out on the first morning after you awakened me with your namAvali, I noticed a bus pass by the choultry gate. On the next two mornings also a bus got past the choultry gate at three-thirty! On inquiry, I was told that it was the first bus of the T.V.S. company in the morning that arrives at Pudukottai from Madurai. There was not a second of difference in the exact time of three-thirty when the bus passed by the gate, day after day. People used to say that you can adjust your watch using the time of arrival of a T.V.S. bus at a particular place. I understood they were right! From the fourth morning, I got up as I heard the noise of the bus. There is no other secret in this, Nagu!" Swamiji laughed, absorbed in himself.

Nagu was just looking intently at the face of Swamiji, as he finished his reply.

Jaya Jaya Shankara Hara Hara ShankaraSee More — with Vidya Ravi, Vishwanatan Uma, Venkateswaran Anantaramaseshan Taruvai and 45 othersVidya Ravi, Vishwanatan Uma, Venkateswaran Anantaramaseshan Taruvai, L R Sreenivasen Mylapore, Francis Chandy, Mahesh T Ramadass, Srividya Chandrasekar, Mannargudi Sitaraman Srinivasan, Ramani Venkateswaren, Sethu Raman, Guru Moorthi, Vikisakan Ram, Raji Sridhar, Vidhya Lakshmanan, Suchi Prasanna, Madz Madhu, Mahalakshmi Balasubramanian, Ramanathan Panchapakesan, Chandrasekar Subramanian, Krishnamurthy Guruvayurappan, Subramanain Balachander, Jayasree Lakshmienarayanan, Kalyanasundararajan Kaleeswaran, Soma Visal, Venkataraman Subramanian, Gini Chase, Sivaraman Ramachandran, Prema Sundari, Ramamani Balaji, Natarajan Narayanaswami, Rajagopalan Srinivasan, Shanthy Ekambaram, VG Ganesan, Nagojee Rao C, Sowmya Srinivasan, Sriram Krishnan, Kalyanasundaram Ramachandaran, Narayanan Bala, Suchithra Balasubramanian, Ramasamy Jayaraman, Aruna Gopal, Ramaswamy Chandrasekaran, Viswanathan Subramanyam, Srinivasan Ramnath, Gopalakrishnan Rajagopalan, Jawahar Kannan, Prema Madhuri Jayasreehyd and Anand Parameswaran.

Like · · Share

• 110 people like this.
• 46 shares
• View 20 more comments
• 

  Well-bred Kannan Periyavaaa

  Yesterday at 4:29am via mobile · Like · 1
• 

  Raghavachari S Nambi hara hara sankara... jaya jaya sankara."

  Yesterday at 5:08am · Like · 1
• 

  Krish Iyer Gr8

  Yesterday at 6:06am · Like · 1
• 

  Kalyanasundaram Subramaniam That is why he is mahaanubhavan - his observance of small details like the TVS bus and its timing and futuristic by knowing that the calcutta flight is delayed (for Narasimhan) - who else can be like that.

  Yesterday at 8:52am · Like · 1
• 

  Padma Kalyan Jai Jai Shankara !!!

  Yesterday at 9:45am · Like · 1
• 

  Ramani Venkateswaren ஜெய ஜெய சங்கர்்ஹர ஹர ’ ஷங்கர

  4 hours ago · Like · 1

Plese read articles about our Mahaperiyavaa
Click link ~ http://sageofkanchi.weebly.com/

Mahaperiyavaa life incident - I too am a beggar!
Contributed by Ms. Sruthi Venkat ji

It was the peak of summer. The village suffered from scarcity of water. It was a tremendous task to gather and store drinking water. We had to walk two miles to fetch water for Periyaval's bath and anushtana. The attendants were given one bucket of water each for their bath.

... Periyaval was performing his anustana seated under a tree a little away from the building where Sri Matha camped.A beggar and his family of several children went from house to house and returned disappointed, not getting what they asked for . The attendants watched this . Was the village so poor that it could not give a fistful of grain to the needy? Not at all! The people in the village were quite prosperous and could afford to give away ,why just a fistful of grain, even a bit of silver in charity. But then this family was seeking for water ,that too drinking water! Did that mean that there was not even one pot of water in any of the house? Of course not. When water had to be hoarded with such difficulty how was it possible to give away a pot full? Besides who was asking for it anyway? Not anyone important .Only a beggar family. They would come to no loss if they did not oblige this family.


Periyaval sent an attendant to fetch the family. He then instructed the attendannt to give away fully, all the water stored for his anushtana . He stood watching for long with a gracious look in his eyes as the members of the family cupped their palms together and drank the water hastily . The visitors drank till they could drink no more and left with their hearts brimming with gratitude. In a voice loud enough for the attendants to hear , Periyava said, "After all I too am a beggar !"


"Yes " , said a cheeky young attendant ,"Periyava lives by biksha !"


Name of the Book: In the presence of the Divine
Translated by ~ Ms.Sujatha VijayaraghavanSee More